کتاب ملت عشق

تنها دلیل و عاملی که سمت و سوی زندگی‌ اش را تعیین می ‌کرد، خانه و آسایش خانواده‌اش بود. تا اینکه بعد از بیست سال زندگی مشترک یک روز صبح خود را از بند این زندگی آزاد کرد و تک ‌وتنها به سفری رفت که پایانی نامعلوم داشت. شاید عشق تنها دلیلی بود که «اللا» را از زندگی آرام و تکراری ‌اش جدا کرد و در مسیری متلاطم قرار داد. در بخشی از کتاب می‌خوانید: «خیلی وقت پیش بود. به دلم افتاد رمانی بنویسم. ملت عشق. جرائت نکردم بنویسمش. زبانم لال شد، نوک قلمم کور. کفش آهنی پایم کردم. دنیا را گشتم. آدم‌هایی شناختم، قصه‌هایی جمع کردم. چندین بهار از آن زمان گذشته. کفش‌های آهنی سوراخ شده؛ من اما هنوز خامم، هنوز هم در عشق همچو کودکان ناشی... مولانا خودش را "خاموش" می ‌نامید؛ یعنی ساکت. هیچ به این موضوع اندیشیده‌ای که شاعری، آن هم شاعری که آوازه‌اش عالمگیر شده، انسانی که کار و بارش، هستی‌اش، چیستی‌اش، حتی هوایی که تنفس می ‌کند، چیزی نیست جز کلمه‌ها و امضایش را پای بیش از پنجاه هزار بیت پرمعنا گذاشته، چطور می ‌شود که خودش را "خاموش" بنامد؟ کائنات هم مثل ما قلبی نازنین و قلبش تپشی منظم دارد. سال‌هاست به هر جا پا گذاشته‌ام آن صدا را شنیده‌ام. هر انسانی را جواهری پنهان و امانت پروردگار دانست ه‌ام و به گفته‌هایش گوش سپرده‌ام. شنیدن را دوست دارم؛ جمله‌ها و کلمه‌ها و حرف‌ها را... اما چیزی که وادارم کرد این کتاب را بنویسم، سکوت محض بود. اغلب مفسران مثنوی بر این نکته تاکید می‌کنند که این اثر جاودان با حرف "ب" شروع شده است. نخستین کلمه ‌اش "بشنو!" است. یعنی می ‌گویی تصادفی است شاعری که تخلصش "خاموش" بوده، ارزشمندترین اثرش را با "بشنو" شروع می‌کند؟ راستی، خاموشی را می ‌شود شنید؟ همه‌ی بخش‌های این رمان نیز با همان حرف بی ‌صدا شروع می‌ شود. نپرس "چرا؟" خواهش می‌ کنم. جوابش را تو پیدا کن و برای خودت نگه دار. چون در این راه‌ها چنان حقیقت‌هایی هست که حتی هنگام روایتشان هم باید به مثابه‌ی راز درآیند.» کتاب حاضر را انتشارات نسیم قلم به چاپ رسانیده وتوسط کتابفروشی گنج به فروش می رسد.